اشعار

می زند نیش سکـوتت به دل من پـسرم           لب گـشا کُشت مرا خـنـدۀ دشمن پـسرم
چشم خود واکن و یک بار دگرحرف بزن           از لب تـشـنـه و سـنگـیـنی آهـن پسـرم

داغ مرگ پـسرش را به دلش بگذارید           آن که بگـذاشته داغت به دل من پـسرم

پـاره های تنت افـتاده به هـرسو، گوئی           برگ گل ریخـته در دامن گلشن پـسرم
کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد           این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم
تو ذـبیح منی و من تن صد چاک تو را           هـدیـه دادم به ره خـالـق ذوالـمن پسرم
نتوان گفت که ازداغ تو بر من چه گذشت           هیـچ کس را نـبـود تاب شـنـیـدن پسرم
بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو           سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم

جاری عبور کردی و نم نم شدی علی            از خاک می خروشی و زمزم شدی علی

چه مادرانه دور تو می گشت خواهرم            با دست هـای عــمّـه مـعـمــم شدی عـلـی

بعدش دوباره مثل همان روزهای قبل            آئـیـنــه ی رســـول مکــرّم شــدی عـلـی

پـیـغـمـبرانه رفتی و زیـر نـزول تـیـغ            مـثــل شـروع سـوره مـریـم شـدی عـلی

تـا از مـیـان معــرکــه پـیـدا کـنـم تـرا            گـیسو به بـاد دادی و پـرچـم شدی عـلی

معـراج ذوالفـقـاری، پهلـو شکـاف دار            زهرا، نبی، علی، همه با هم شدی علی

زخمی،شکسته،خرد شده، ذرّه ذرّه،ریز            یکجـا تـمـام آنچـه که گـفـتـم شدی عـلـی

من از تنت هرآنچه که شد جمع کرده ام            ای وای بر دلـم، چـقـدر کـم شـدی عـلی